15 mei 2019, dag 24: Markina-Xemein - Gernika, 26 km (477 km)

Fantastische privé albergue (Intxauspe). Een goed bed met lakens en een zalig dekbed, prima 3-gangen diner met per 2 personen een fles water en een fles wijn, en vanmorgen een goed ontbijt. Dat alles perfect verzorgd en kostte maar 25 euro pp. Een heel verschil met de dag ervoor, waar we ons ontbijt in een plastic zakje kregen.

Het is nog steeds prachtig weer: volop zon en 20 graden. De route is heel anders dan gisteren. Vandaag hoeven we voor de verandering niet gelijk te klimmen, maar we volgen eerst een tijd het riviertje Rio Artibai. Dan volgt een korte, pittige klim, waarna we afdalen naar Bolibar. Koffiepauze op een picknick veld. Het kleine stadje heeft een Simon Bolivar museum, waar we een stempel halen. Voor het kerkje ligt een mooie ossentrekbaan (een klinkerbaan waar ossen grote gewichten over moeten trekken als wedstrijd).

Vanaf Bolibar gaat een mooi keienpaadje in rap tempo omhoog naar het mooie klooster Zenarruza. We kijken er rond, zien de Australische pelgrim weer en spreken een jongeman aan voor een stempel. Even later komt er een oude monnik van wie we een stempel krijgen.

De route wordt dan erg mooi. Eerst een fijn licht stijgend pad door een dennenbos. Dan een mooi stukje landelijk en daarna een lange afdaling over trappetjes naar Gerrikaitz waar we bij de kerk ons laatste brood eten. Dan lopen we door naar het naastgelegen Munitibar waar we in een taberna een klein winkeltje vinden. Langere rust op het dorpsplein onder de witte  Listeria.

Na het dorp volgt een korte maar pittige klim en afdaling. Daarna lopen we langere tijd in een mooie vallei. Eerst op een breed, later op een heel smal paadje langs een kreek. Het is erg mooi. Dan klimmen we geleidelijk naar Olabe, een dorp dat we al vanaf ver op de heuvel hadden zien liggen.

Er volgt weer een fijne afdaling over een mooi smal paadje. Dan volgt de steilste en zwaarste klim van de dag. Wel door een mooi bos en uiteindelijk met een prachtig uitzicht, maar het is hard werken zo aan het eind van de wandeldag.

De afdaling naar Gernika gaat snel en de jeugdherberg aan de rand van de stad is snel gevonden. Gelukkig is er nog plaats. We zijn allebei best moe van de pittige tocht.

Uitpuffen, douchen en stad in voor aanvullen voorraad en op zoek naar een pelgrimsmenu. De laatste vinden we in cafe-brasserie Twente met, hoe kan het anders, een Nederlandse eigenaar. Erg lekker gegeten.