17 september 2019, dag 44: Carda (Villaviciosa) - Peon, 15 km (827 km)

Vandaag maar een korte etappe, omdat ik in een horreo (oude houten maisopslag op stenen pilaren) wil overnachten.
Ik was gisteren even bang dat ik de enige pelgrim zou blijven. Maar na 5 uur druppelden er meer binnen: een Duitser, een Pool, een Bulgaar, een Hongaar en een Sloveens stel. Als eerste komen 2 jongens. De Duitser begroet ik in het Duits. Tegen de Bulgaar verontschuldig ik me, die taal spreek ik niet. Tegen de Poolse jongen zeg ik dat ik geen Pools ken, maar wel een liedje. En ik zing Sto Lat (100 jaar) voor hem. Hij verschiet van kleu en ik vraag of ik het zo slecht zing. Dat ontkent hij, het heeft hem ontroerd.
Het was erg gezellig onder het eten, dat overigens eenvoudig maar goed was.
Prima geslapen met mijn 3 jonge mannelijke kamergenoten. Geen gesnurk en het raam wijd open.
Vanmorgen onder het ontbijt kwamen de gitaren te voorschijn. Een leuk begin van de dag.

Het ontbijt was echt Spaans: koffie, biscuitjes en harde toast. Ik vraag aan de Poolse jongen of hij goed geslapen heeft. Hij bevestigd dat maar verontschuldigt zich ook dat hij zoveel telefoontjes kreeg nog 's avonds laat. Hij legt uit "It was my birthday", doet zijn rugzak om en vertrekt. Het duurt even tot het tot me doordringt, maar gelukkig heb ik zijn telefoonnummer en app hem "So, I sang a birthday song for you on your birthday!" Waarop hij antwoordde "Yes and it really struck me, because how could you know? I told nobody. You really made my day!"

Even na acht uur, begin ik te lopen. Ik ben al snel in Villaviciosa, waar ik in juni ook met Peter was. Toen was de kerk dicht. Nu zie ik de koster die de kerk voor me open doet en me een stempel in mijn pelgrims paspoort geeft.

Daarna bezoek ik op advies van Montse een traditionele bakker voor brood en een chocolade broodje.

De route is niet heel bijzonder, maar ik kom wel achtereenvolgens langs een halte pelerin, een 1e hulp doos voor pelgrims en een pelgrimsrustplaats.

De laatste gebruik ik voor mijn koffie en broodje voor ik aan de zwaarste klim van de dag begin. 

En zwaar is die klim naar de Alto de la Cruz. Erg steil en er lijkt geen eind aan te komen. Flink zweten, terwijl ik het toch rustig aan doe voor mijn enkel. Helaas zijn er weinig punten waarop ik uitzicht heb en meestal is er dan zon tegen. Dus ik kan jullie niet goed laten zien hoe hoog ik geklommen ben.

Om half één ben ik al bij de bijzondere Albergue l'abellugu. Ik twijfel even of ik niet toch door zal lopen naar de volgende Albergue op een camping, maar l'abellugu is heel bijzonder en er zitten ook al 2 Fransen te wachten. Ik ga erbij zitten, maak een praatje en eet mijn lunch. Echter na een kwartier besluiten de Fransen toch door te gaan naar de camping. Ik heb mijn besluit genomen en blijf zitten. Er komen vast wel weer andere pelgrims en morgen heb ik ook als ik vanaf hier vertrek voldoende tijd voor sightseeing in Gijon, waar ik de luxe van een goedkoop hotelletje heb.
Even later sluiten 4 Duitsers aan die nog minder Spaans spreken dan ik, zodat ik al snel aangewezen word om te vertalen wat Gloria vertelt. Het wordt een mengelmoes van Duits, Engels en Nederlands.
Maar het is hier fantastisch. Gloria doet haar best om ons verwennen, de horreo is fantastisch, evenals de tuin met ligbedden.

Het leven van een pelgrim is goed.