4 okt 2019, dag 61: Pedrouzo - Santiago de Compostela, 21 km (1208 km)

Ondertussen is het 5 oktober en zit ik op een terras in Santiago. Iedereen weet wel via Whatsapp, Facebook en Twitter dat ik gisteren mijn Camino heb volbracht. Een vreugdevol, maar ook heel emotioneel moment. Zeker ook omdat ik de laatste 410 km alleen gegaan ben, net als de eerste 130 km op het Jacobspad.

Even terug naar gisteren. Christiane en ik hadden afgesproken samen te lopen, zodat we van elkaar foto's konden maken en onze indrukken konden delen. We zijn allebei al vroeg wakker en beginnen tegen onze principes in, na een ontbijtje in een van de vele bars in Pedrouzo, in het donker te lopen. We zijn niet de enige. Net als de voorgaande dag volgen we een onverhard pad dat klimmend en dalend door een bos gaat.

In Labacolla drinken we koffie en bezoeken daarna het Sint Paio kerkje.

Snel daarna kruisen we de rio Sionlla, waar vroeger de pelgrims zich wasten voor ze Santiago binnen gingen. Christiane doet kousen en schoenen uit, ik hou het bij het wassen van mijn handen. De meeste pelgrims lopen gewoon door, die douchen natuurlijk net  als wij dagelijks en stinken niet zoals de pelgrims vroeger deden.

Inmiddels zijn we het vliegveld voorbij gelopen. Na Villamaior klimmen we de Monte de Gozo op en komen bij een kunstwerk dat langs de route staat.

Voor het pelgrims monument moeten we even van de route af naar de top van de Monte de Gozo (berg van de vreugde). Daar staan twee bronzen pelgrims die in de verte de kathedraal van Santiago del Compostela zien liggen.

We maken er een praatje met een Canadees stel die bezig zijn een documentaire over de Camino te maken. Ze vragen ons hoe wij het ervaren nu we er bijna zijn. Ons antwoord bevalt zo goed, dat we voor de camera nog eens geïnterviewd worden. Als dank krijgen we een lekker Canadees mapple syrup koekje.
We dalen de Monte de Gozo af en bereiken dan snel de ingang van de stad.

Na een kleine 3 km zijn we in de oude stad. Onder de poort met Galicische doedelzakspeler door en we staan op de plaza de Obradoire.

Even omdraaien en ik sta oog in oog met de magnifieke kathedraal.

Emo-momentje en foto's maken.

Nummer trekken bij het pelgrims bureau (handig, je kunt op je telefoon zien bij welk nummer ze zijn, nog ruim 400 te gaan), even binnenlopen bij de huiskamer der lage Landen en dan bijkomen op een terrasje en het thuisfront appen.
Daarna loop ik naar het seminarie menor waar ik voor 50 euro 3 nachten de beschikking heb over een eigen cel met wastafel.

Snel wat opfrissen en terug naar de kathedraal, want ik wil de apostel "omhelzen" en zijn relikwieën zien voor ik mijn Compostela ophaal. Gelukkig is er een korte wachtrij in de ongelooflijk imposante kathedraal, zelfs nu de hele binnenkant in de steigers staat.

Ik leg mijn hand op het beeld, kniel even voor de relikwieën en deze pelgrim heeft haar Compostela verdiend.
Als ik aan de beurt ben, overhandig ik mijn 4 volle credencials (pelgrimspaspoort, een soort stempelkaart) en mijn overzicht van de gelopen route. Ik krijg mijn persoonlijke Compostela en afstandsbewijs: 3145 km vanaf de  Sint Jacobskerk in Uithuizen naar de Santiago kathedraal in Compostela. In de praktijk was het langer, maar alleen de officiële routes tellen. Deze pelgrim is nu ongelooflijk trots.

We gaan terug naar het plein voor de kathedraal waar nu de zon mooi op staat. Weer veel foto's maken.

Via de Camino tam-tam hebben we met de del Norte gangers afgesproken om 19 uur voor de kathedraal. Er komt een leuke groep bekenden opdagen en we gaan naar het enige restaurant dat een pelgrimskeuzemenu aanbiedt. Aansluiten in de rij en er wordt voor ons een tafel in de kelder klaar gemaakt. Fantastisch gegeten voor 12 euro pp.

Samen met een Frans stel terug omhoog geklommen naar het seminarie. Mijn bed opgemaakt in het immense gebouw en vol plannen voor de volgende dag in slaap gevallen.