21 april 2019, 1e Paasdag, dag 20: San Sebastian - Zarautz, 20 km (398 km)

Geen paasontbijt voor ons vanmorgen. Sterker nog, er is helemaal geen ontbijt. Na ruim een uur lopen zijn we ook nog niets tegen gekomen om koffie te drinken en warm water konden we vanmorgen ook niet maken.

We lopen langs het lange strand van San Sebastian tot we stevig moeten klimmen om de baai uit te komen, deels over trappen. Na ruim een uur zijn we boven waar naast de weg een soort stempelpost met water is. We ontbijten met water en brood en lopen dan heuvelend verder.

Het landschap wisselt steeds: boomgaarden, weilanden, bos, open grasland.  De volgende rust is in het bos bij een bron met drinkbaar water. De route is daar erg mooi. Vlak na de bron staat een soort hippy wagen bij een terrein met een prachtig uitgezet parcours voor radiografisch bestuurde terreinautootjes.

Een stuk verder beginnen we aan de afdaling richting Orio, o.a. over een "cobblestone" pad van ruim een kilometer.
In Orio lopen we om de Sint Martinkerk (dicht met Pasen!) en ploffen neer op een terrasje voor eindelijk koffie (13:00 uur!).

Gelukkig is het ons gistermiddag gelukt om in Zarautz overnachting te vinden. Half Spanje lijkt dit paasweekend aan de Baskische kust te zitten. Ook de pelgrims die we onderweg spreken hebben het erover dat het moeilijk is een slaapplaats te vinden.

Het plein in Orio telt 4 terrassen vol gezellig kletsende Spanjaarden in een wat flets zonnetje. We hoeven vanaf hier nog maar ruim 5 km naar Zarautz en met het 2de kopje koffie begint het paasgevoel te komen.

Voor wie zich afvraagt hoe het lichamelijk met me gaat: tot nu toe 1 klein blaartje gehad, waar ik geen last van heb. Af en toe wat rugpijn, reden waarom ik vorige week ongeveer 800 gram bagage heb terug gestuurd en mijn wandelstokken ben gaan gebruiken. Al met al geen groot probleem. Lastiger is dat mijn linkerenkel wat klachten geeft. De binnenste enkelband is gevoelig, mogelijk wat overrekt. Ik heb altijd al zwakke enkels gehad. Gisteren in San Sebastian sporttape gekocht om de enkel wat extra steun te geven. Hopelijk gaat het daarmee over.

Verder vermaak ik me prima en ben ik heel blij dat we voldoende tijd hebben om de meest bijzondere dingen langs de route te bekijken. Jammer dat de overnachtingen soms lastig zijn. Het laatste dat ik wil is me haasten om maar op tijd bij een albergue te zijn voor een bed (bij de meeste pelgrimsherbergen in Spanje kun je niet reserveren).
Zo, nu nog een stukje lopen naar Zarautz.

Dat stukje gaar redelijk vlot met nog een lekker lange lunchpauze vlakbij een camping. Niets zo lekker als brood met kaas in de buitenlucht tijdens een stevige wandeling.
Eenmaal bij ons hostel is het relaxen, wassen en blog schrijven. En mijn enkel flink rust geven.