Stevenson dag 14: Camboneral - Ales, 28 km
De laatste etappe van de GR70 staat bekend als een lange en zware etappe. Een paar jaar geleden is hij verbeterd, maar niet minder zwaar geworden. Veel wandelaars stoppen in Saint-Jean-du-Gard, vanwege de zwaarte van de etappe en omdat Stevenson zelf met de postkoets van Saint-Jean-du-Gard naar Ales ging.
Ik wil deze etappe wel doen, Miriam besluit de bus te nemen, achteraf gezien een verstandige beslissing.
We lopen samen naar Saint-Jean-du-Gard en nemen afscheid na een bezoek aan de bakker. Over een rustig asfaltweggetje klim ik het stadje uit. Het klimt makkelijk en snel. Op een gegeven moment mag ik van het weggetje over op een smal keienpad, steeds hoger naar La Borie.
Daarna daal ik af naar het plaatsje Mialet. Over een oude brug, de pont des Camisards, steek ik de Gardon over.
Zo kom ik na 8 km lopen aan in Mialet. Tijd voor een koffiepauze op een muurtje in de schaduw. Mialet is een aardig dorpje.
De route is in 2019 gewijzigd maar gelukkig heb ik de nieuwe GPS track. De markering van de route is goed, maar soms wat schaars. Een Fransman en ik passeren elkaar regelmatig en ik leg hem de route wijziging uit. Hij had mij en Miriam al eerder gezien en vraagt waarom ik alleen loop. Later op de dag als ik hem alweer inhaal vraagt hij bezorgd of ik wel genoeg eet en drink.
Na Mialet volgt een lange en flinke klim. Steeds hoger en hoger. Eerst over een smal keienpad met gelukkig veel schaduw.
Zo beklim ik La Rouviere (428m).
Daarna loop ik over een brede veldweg tussen lage struiken en dus geen schaduw, maar de uitzichten zijn fenomenaal.
Vanaf de Bouscavou (620m) daal ik een beetje af om daarna verder te klimmen naar col de l'Escoudas (615m) over een rotspad.
Het smalle pad over de bergkam gaat verder richting Moncalm.
Ik passeer de col de Mavelle (469m)
en klim weer verder richting Moncalm.
Op de Malcolm )513m) staan tables d'orientation en er is echt een prachtig uitzicht.
Ik zie ook Ales met daarachter vaag in de verte zelfs de Mont Ventoux.
Daarna volg ik nog een tijd de bergkam over een klauterpad. Het is prachtig maar zwaar.
Weer kom ik de Fransman tegen. Hij vertelt mij dat anderen hem de route hadden afgeraden, want te lang en te zwaar, maar net als ik is hij blij dat hij hem toch is gaan lopen.
Uiteindelijk mag ik aan de afdaling beginnen, over een mooi maar heel lang keienpad. Vlak voor de ruïne van chateau de Sauvage kom ik op een breed bospad. Dat loopt even lekker. De vegetatie verandert voortdurend, zo zie ik eerst blauwsparren
en daarna grove dennen (met een hels kabaal van cycladen).
Bij de ruïne van het kasteel kijk ik even rond.
Het laatste stuk afdaling gaat weer over een heel onregelmatig keienpad
en zo bereik ik de rand van Ales. Eenmaal in de straten van Ales probeer ik steeds in de schaduw te lopen, het is inmiddels 31 graden. Het eindpunt van de Stevenson route is bij de kerk Notre Dame de Rochebelle, maar de kerk is dicht en er is zelfs geen waterkraan.
Miriam wacht op een terras vlakbij ons airBNB, 15 minuten lopen van het eindpunt. Na 28 km lopen waaronder bijna 1000 meter stijgen ben ik blij als ik op een terrasstoel kan neerploffen met een groot glas water en een biertje.
Daarna zoeken we onze airBNB bij Evelyne. Na een zalige douche en even benen hoog zoeken we iets te eten in Ales.
Ik ben moe, vroeg slapen, morgen met trein (8:45) en bus terug naar Puy-en-Velay.
